De herfst van 2020. De veulenkeuring en de veiling staan gepland, de almzomer komt tot zijn einde, maar de paarden mogen nog even op de wei genieten. De herfst had dit jaar prachtige kleuren, maar ook viel al de eerste sneeuw!

September.

3 september stond de veulenkeuring gepland. Voor mij deels een thuiswedstrijd, aangezien deze keuring op de stal wordt gehouden waar Issy en haar veulen staan. Mijn hengstveulen, Sensation, haalde ik 's morgens al op met de trailer, hij had voor die dag een box. Zo kon ik op stal blijven en kon ik helpen met alles waar nodig. Bij de veulenkeuring ga ik er altijd open in, natuurlijk hoop je dat je veulens het goed doen, maar bij minder hoge verwachtingen kan het alleen maar beter uitpakken. Eerste stelde ik Intizara voor. We hadden veel geoefend en ze deed het dan ook prima! We werden in de klasse IIa+ ingedeeld en mochten naar de veiling eind september. Daarna was Sensation aan de beurt, hij kende de omgeving niet en was dus iets minder op zijn gemak. Toch bleef hij braaf, maar zoals ik al had gedacht werd hij niet aangewezen als hengstkandidaat. Hij mocht na afloop weer mee terug naar de camping.

Eind september was het tijd om de paarden van de alm naar beneden te halen. De almzomer had lang genoeg geduurd. Wel mochten ze nog even in het dal op de wei. Ook de merries die in de zomer op stal waren gebleven kregen even vakantie. Zij mochten dicht bij stal op op de wei, gewoon even paard zijn!

26 September was de dag van de veiling. Zelf was ik er al een paar keer geweest, had ook al een paar veulens voorgebracht toen ik bij het Fohlenhof werkte, maar dit was de eerste keer dat ik een eigen veulen voorstelde. Een veiling, anders dan andere jaren, lang niet zo veel bezoekers als anders. Ik was pas vrij laat aan de beurt, het was regenachtig en somber weer. Toen we eindelijk aan de beurt kwamen, moesten we eerst in de stap de ring rond. Intizara was niet zo onder de indruk en bleef rustig naast mij stappen. Toen we mochten longeren, liet ze zich ook braaf rond draven. Ik was geconcentreerd op mijn paard en kreeg niet direct mee wat er gebeurde. Tot er werd gezegd dat ik de ring weer mocht verlaten, er was niet geboden!! Ik kon het niet geloven en besloot haar niet af te geven en weer mee naar huis te nemen. Ik wilde haar niet zomaar laten staan en niet weten waar ze terecht zou komen.

Ik nam haar aan het einde van de dag mee naar de camping, hier kon ze samen met Sensation in een box staan tot ik een goed huis voor hij had gevonden.

De verkoop van Intizara verliep uiteindelijk toch nog veel sneller dan gedacht. De dag na de veiling kwam er al iemand bij haar kijken. Hij was enthousiast en besloot haar te kopen! Ik was enorm gelukkig, ze zou in de buurt blijven en ik kon en mocht haar dan altijd even gaan bezoeken! Ze bleef nog een weekje bij mij voor ze werd opgehaald.

Oktober.

In oktober werd de crisis rondom de Corona weer heftiger. Meerdere dingen gingen weer dicht en bijna alle landen kregen een reisverbod. De camping besloot daarom ook vervroegd dicht te gaan en zo had ik dus geen werk meer. Ik spendeerde mijn dagen grotendeels met de paarden en kon veel rijden. Infinity is deze zomer enorm vooruit gegaan met rijden, ze wil graag werken en leert snel. Deze maand begonnen we ook langzaam met het wijken, een aantal pasjes zaten er al wel bij, maar nog erg lastig.

In Aschau zijn de buitenrij mogelijkheden niet zo groot. Ik kreeg een tip van iemand uit de buurt waar we wel mooi konden rijden en dus besloot ik dat samen met een vriendin te proberen. Ik nam Finn mee en zij nam een andere Haflinger van de camping. De weg was vrij stijl en we konden dus niet overal draven en galopperen. We stapten veel, maar het uitzicht was prachtig! De rit was een heel avontuur. Een grote boom lag over ons pad, we besloten af te stappen en onze paarden er onderdoor te begeleiden. Beide keken nergens van op en genoten van de rit. Wel duurde de rit langer dan we dachten, het was een leuke ervaring, maar zeker geen rit voor elke week!

14 Oktober, een prachtige dag om foto's te maken! Witte bergtoppen, het zonnetje komt er net overheen, de lucht is felblauw en de groene velden zijn licht gevroren. Dit is het eerste beeld als ik 's morgens uit mijn raam kijk. Ik woon op 4 hoog en heb daardoor een schitterend uitzicht op het Zillertal. Recht vooruit zie ik Mayrhofen liggen, met daarachter de Ahorn. Op rechts ligt Penken, direct aan de voet van het appartementencomplex ligt de stal waar Issy en Impressive staan en op links kijk ik naar het dorpje Ramsau. Elke ochtend sta ik op en besef mij op wat voor prachtige plek ik woon en ben ik nog altijd blij met de keuze die ik destijds gemaakt heb.

Issy en Impressive stonden nog op de wei en ik besloot ze met de camera even te gaan bezoeken. Press stond samen met een jaargenootje, twee volwassen merries en 4 koeien. Bij aankomst lagen de twee jaarlingen vlak op de grond, te genieten van de zon. Heel even kon ik bij haar zitten en knuffelen, tot een van de andere merries kwam aanlopen en ze snel moest opstaan. Ik maakte wat foto's en na een laatste knuffel was Press er wel klaar mee en liep weg, tijd om te gaan.

Volgende stop, Issy en de andere merries. Op een groot stuk gras in Hippach staat Issy samen met 8 andere merries. Issy was vandaag niet erg geïnteresseerd in mij, het gras was vele malen belangrijker. Intussen kon ik een paar hele mooie foto's maken van de andere merries. Maar helaas Issy bleef mij negeren en ik had dus alleen van mijn eigen paard nog geen leuke foto.

De trukendoos er maar bij gehaald. Er lag een oud stuk krant langs de wei, ik pakte het en zwaaide ermee. Elk ander paard keek op, behalve Issy…

Toen de paardengeluiden-app. Vier verschillende hinnikgeluiden, ieder ander paard was alert, behalve Issy… Ze bewoog niet eens een oor. Uiteindelijk hoorde Issy iets in de verte, wat haar aandacht trok. Eén hele minuut stond ze met haar hoofd omhoog, snel maakte ik een paar foto's voor ze weer met haar neus in het gras dook.

Mazzel! Er zaten een paar mooie bij. Zo zie je maar, leuke plannen werken niet altijd!

Eind Oktober nam ik afscheid van Daisy. Eigenlijk zou ik haar eerst beleren voor ze naar haar huisje in Duitsland zou gaan. Maar door de corona liep het iets anders. De eigenaar had plots een box vrij en wilde geld sparen door haar eerder naar huis te halen, ook had ze nu meer tijd en kon ze haar zelf gaan beleren. Erg jammer voor mij, maar het was ook goed zo. Ik krijg nog altijd foto's toe gestuurd over hoe het met haar gaat en dat is natuurlijk altijd leuk!

Aan het einde van de maand was het dan echt tijd om de paarden naar huis te halen. Het gras was op! De herfst was prachtig, met de vele kleuren, maar sloeg aan het einde van de maand ineens om en we kregen de eerste sneeuw! Een maand met van alles wat!

Liefs Fabiënne