Al een tijdje loop ik met de gedachte rond om een blog te gaan beginnen. Een blog over mijn leven met mijn paarden in Oostenrijk, hoe dit begonnen is en wat ik verder zoal beleef. Herinneringen opschrijven en vastleggen vind ik erg leuk om te doen. Ik maak vele fotoboeken, over reizen, skiseizoenen en ook over mijn paarden. In je leven maak je vele foto's, maar iedereen slaat ze op, op de computer om ze vervolgens eigenlijk nooit meer te bekijken. Zonde!

Door middel van deze blog kan ik mijn herinneringen altijd weer herbeleven, maar vrienden, familie en ook onbekende kunnen op deze manier mijn herinneringen lezen.

Op het moment van schrijven, zitten we midden in de corona crisis. Voor mij genoeg tijd om nu eens alles op papier te zetten, of eigenlijk op de computer. Voor de gene die mij niet kennen, even een kleine inleiding over mijzelf.

Ik ben Fabiënne, 25 jaar en woon nu bijna 4 jaar in Oostenrijk. Ik werk in de zomer op een camping waar ik paardrijles geef en in de winter ben ik skilerares. Toerisme dus... Dat ligt nu natuurlijk compleet op zijn gat, daardoor heb ik op dit moment geen werk. Gelukkig heb ik mijn eigen paarden, op het moment zijn dat 3 merries en een hengstveulen. Eén merrie en het veulen staan op de camping waar ik werk en ook de andere pony's verzorg. De andere twee merries staan op een andere stal. Uit mijn paarden haal ik enorm veel energie, ook heb ik daardoor nog altijd wat te doen op een dag.

Paardenliefde.

In deze eerste blog wil ik erg graag vertellen over hoe het allemaal is begonnen. Maar waar is dan eigenlijk het begin? Het begint natuurlijk bij de liefde voor paarden. Zonder dat, stond ik nu niet waar ik nu sta en had ik waarschijnlijk een heel ander leven gehad. Op mijn achtste begon ik met paardrijlessen. Mijn ouders hadden een camper, deze stond gestald op een boerderij. Ze hadden hier koeien en Welsh Pony's.

Mijn allereerste les was op een kleine witte pony, Nikita heette ze. Ongeveer 4 jaar reed ik hier, totdat hier de lessen stopte. Ik moest op zoek naar een andere manege. In 2008 begon ik bij Manege de Dragonder in Veenendaal. Al snel had ik hier ook een verzorgpony, Rhian, een donkerbruine New Forest pony met een maanoog. We hadden hier een heel clubje met verzorgsters, elke zaterdag was feest, de hele dag op de manege hangen, tutten en rijden. Na twee jaar was bij Rhian de uitdaging er wel vanaf en ging ik door met Jeni, een bruine merrie. Met Jeni reed ik veel dressuur, tot ze wat te oud werd voor het echte werk. In 2014 kreeg ik er een verzorgpaard bij. Audey, een jonge, voskleurige KWPN merrie van ik denk wel 1,80m hoog! Deze bleef ik verzorgen tot ik in 2015 voor de eerste keer vertrok naar Oostenrijk.

Haflingers.

De paardenliefde was erg groot, maar de liefde voor Haflingers nog groter. Deze liefde is, hoe kan het ook anders, in Oostenrijk ontstaan. Samen met mijn ouders gingen wij jaren lang naar Oostenrijk op vakantie, naar het Zillertal. Ook op vakantie moest er natuurlijk paardgereden worden. In het begin kon dat op de camping, maar toen dat niet meer ging, moest ik op zoek naar een ander mogelijkheid. Die was snel gevonden, een prachtige Haflingerfokkerij, de Kiendlerhof. Zij boden buitenritten aan. Dat moest ik proberen. Vanaf de eerste rit, opslag verliefd op dit ras. Schitterende gouden vacht, spierwitte manen, een enorm lief karakter, maar sommige ook wel eens pittig bij het rijden. Zo vaak als het kon, maakte ik een rit. Al snel had ik ook een lieveling, Rivella. Als Rivella niet kon, kreeg ik bijna altijd een hengst mee, wat ik natuurlijk ook zeker niet erg vond!

Mijn eerste eigen paard.

Een eigen paard stond al lang op het verlanglijstje, maar mocht niet eerder aangeschaft worden dan dat ik mijn diploma op zak had. Ik wist wel, zodra er een paard zou komen, werd het een Halfinger!

In 2015 was het eindelijk zover. Ik had mijn diploma en kon langzaam op zoek gaan naar een eigen paard. Heel internet struinde ik af, op zoek naar mooie Haflingers. Ook keek ik bij Haflingers in het buitenland en dan met name Oostenrijk, want je weet maar nooit waar je, je droompaard gaat vinden.

Ik wist na mijn school nog niet precies wat ik voor werk wilde gaan doen, skiën is ook een grote passie van mij en daardoor besloot ik om daar eerst wat mee te gaan doen. Ik meldde mij aan voor de anwärter, opleiding tot skileraar, deze begon begin december.

Ondertussen had ik op de website van een Oostenrijkse Haflingervereniging een merrie gevonden die mijn aandacht trok.

Op 5 december 2015 reed ik samen met mijn vader naar Oostenrijk. Voordat we naar mijn onderkomen voor het komende half jaar zouden rijden, moest en zou ik bij die merrie gaan kijken. Ze stond in Arzl bei Innsbruck, niet erg ver van het Zillertal vandaan.

Aan het einde van de middag stonden we in een kleine stal langs de weg. Een paar boxen met uitloop naar een paddock. In een van de boxen stond Issy. Een driejarige merrie, drachtig en met een dikke wintervacht. Ik was opslag verliefd en wist het eigenlijk direct. Maar zoals ik van mijn oude instructrice geleerd heb, moet je een paard eerst controleren voor je overgaat tot koop. Dus ze werd uit de box gehaald, paar keer heen en weer stappen, ik liep er een rondje omheen, bekeek de hoeven, tilde een voetje op en daarna kon ze nog even vrij lopen in de bak. Tonnetje rond draafde ze een paar rondjes. Als ik er nu aan terug denk en de foto's bekijk, was ze op dat moment zeker niet de knapste. Maar alles in mij zei dat ik haar moest hebben!

Nu ging ik een heel seizoen skiles geven, waar moest ik in hemelsnaam met een paard naartoe. De toenmalige eigenaar van Issy vroeg of ik de Familie Neuner kende. Ja die kende ik wel, daar had ik jarenlang die buitenritten gemaakt. Hij zou wel even bellen om te vragen of ze daar kon staan. Zo gezegd, zo gedaan. Een week later na een klinische keuring, stond ze op de Kiendlerhof.

Een droom die uitkwam, een eigen Haflinger en dan ook nog gekocht in Oostenrijk. Het was er dan ook niet eens 1, maar ik had er gelijk twee gekocht, in februari zou Issy haar eerste veulentje krijgen!

De Winter.

Issy was al wel zadelmak toen ik haar kocht. De oude eigenaar had mij verteld dat er ook wel eens mee gereden was, maar in welke mate, dat was toch wel een beetje een raadsel. Dat was een kwestie van uitvinden! Een zadel kon ik lenen van de Kiendlerhof en zo kon het gaan beginnen.

23 December 2015 was het zover, ik zou vandaag voor het eerst op Issy gaan. Zadel en hoofdstel er op en gaan met die banaan. Ze deed het super, ze liet me rustig opstappen, we konden een rondje stappen en daar liet ik het voor de eerste keer bij.

Een paar dagen later stapte ik weer op. Deze keer probeerde ik ook een stukje draf. Het sturen was nog niet zo makkelijk, maar ik was tevreden. Veel meer hoefde nu ook niet met die dikke buik.

In januari liepen we eens een rondje door het dorp, kijken hoe ze reageert op verkeer. Alles geen probleem, ze liep overal met me mee.

Infinity.

8 Februari 2016 werd in de nacht het eerste veulentje van Issy geboren. 's Morgens ging ik meteen op kraambezoek. Wat een lief, klein, schattig veulentje en vooral MIJN veulentje.

Bij Haflingers is er een regel bij de namen, merries moeten beginnen met de letter van de moeder en hengsten met de letter van de vader. Deze naam moest dus met I beginnen. Een naam wist ik direct, Infinity ging ze heetten.

Van te voren was besloten dat Infinity (Finn), verkocht zou worden als ze bij de moeder weg mocht. Dat verkopen bleek later toch niet zo makkelijk. Ik was zelfs al zo besmet met het 'fokvirus' dat ik Issy opnieuw liet dekken. Toen Finn een maand oud was bracht ik Issy naar Weer, daar stond de hengst Almquell, de vader van Finn. Ik besloot nog eens met hem te dekken. Na een week kon ik haar weer ophalen, ongeveer 18 dagen later maakten we een echo en ze bleek opnieuw drachtig.

Dit was het begin van mijn paardenleven, mijn leven in Oostenrijk, mijn fokkerij!

Liefs Fabiënne