In deze blog zal ik het jaar 2019 doornemen. Het jaar waarin Issy een merrie veulen kreeg, Infinity naar de stamboekopname ging, ik voor het eerst echt met Infinity ging rijden, ik stopte met mijn baan bij Fohlenhof en ik moest helaas afscheid nemen van Rainbow.

Impressive.

Op 5 maart, om ongeveer half 8 's avonds beviel Issy van haar vierde veulentje. Ze was net als het jaar ervoor gedekt door Amerigo, dit veulentje is dus een volle zus van Avanti. Ik was na mijn werk snel nog even thuis gaan omkleden voor ik naar stal zou gaan, had ik dit niet gedaan dan had ik de geboorte kunnen zien.... Toen ik aankwam op stal was ze net aan het proberen om te gaan staan. Al heb ik het al een aantal keer mee mogen maken, de geboorte en de eerste stapjes van een veulen blijven geweldig om te zien! Ik kan er intens van genieten en naar blijven kijken. Dit keer een enorm bijzonder veulentje, de bles bleek namelijk identiek aan die van Issy. Bovenaan wat breder, een klein beetje uitlopend richting het rechteroog, iets smaller onder de ogen, breed doorlopend tot aan de neus. Indrukwekkend!! En zo kwam ook haar naam, Impressive!

Wat een heerlijke merrie, zo braaf en zo leergierig en nieuwsgierig. Samen konden we op pad, zonder problemen wandelen door het dorp. Bij de veulenkeuring liet ze zich super zien en ook al kon het eigenlijk niet, besloot ik haar te houden. Nu had ik ineens 3 paarden... Ze kwam tijdelijk op een andere stal te staan omdat er geen plek meer was. Maar ik was enorm blij, nu had ik dan 3 prachtige merries, mijn toppers!

Rainbow.

In de vorige blog vertelde ik dat ik een veulen had gekocht, Rainbow. Ze groeide goed en stond inmiddels samen met Daisy tussen de andere paarden in de loopstal. Op een dag, eind maart, werd ik gebeld door de eigenaar van de stal waar Rainbow stond. Rainbow had onder het hek vast gelegen en kon niet meer zelf op staan, met meerdere personen hadden ze haar geholpen en nu leek het weer goed te gaan. Ik vertelde haar, dat ik aan het werk was, toen nog bij Fohlenhof en dus een uur weg zat, als zij dacht dat er een dierenarts moest komen, moest ze dat doen. Dat bleek toen niet nodig en we lieten het zo. Ik ging die avond nog langs, ze stond te eten, liep niet kreupel en er leek niks aan de hand.

Twee dagen later, was ik vrij. In de ochtend ging ik naar stal. De staleigenaar vertelde dat ze 's morgens vroeg ook weer was gaan liggen en niet zelf kon op staan. Met man en macht hebben ze haar weer omhoog geholpen, maar een jaarling wat niet zelf kan op staan is natuurlijk niet normaal. Ik ben binnen gaan zitten om het even af te wachten. Tegen de middag ging ik weer naar buiten en wilde eigenlijk naar huis. Maar helaas lag ze weer en kon niet op staan. Nu vond ik het genoeg. We probeerde meerdere dierenartsen uit de buurt, maar niemand kwam...

Uiteindelijk kwam er iemand van de dierenkliniek. Hij deed meerdere onderzoeken, inclusief bloed en urine. Ik vroeg hem aan wat hij dacht en wilde daarbij een eerlijk antwoord, ook al zou dat niet goed zijn. Waar ik zelf ook al aan had gedacht, dacht hij aan iets neurologisch. Of dat een breuk in de wervelkolom zou zijn, een verschuiving of iets anders, dat kon hij niet zeggen. Maar goed was het zeker niet. Rainbow kreeg een infuus van 40 liter. Ze lag plat op de grond, de naald in haar hals en het infuus hing aan het dak van de stal. Ik moest er voor zorgen dat ze nu niet zou gaan proberen op te staan, dat zou het infuus er uit kunnen trekken. De dierenarts vertelde mij dat als ze na dit infuus niet zelf zou op staan, het dan voorbij zou zijn. Hij vertrok en ik moest wachten.... Het was verschrikkelijk, na ongeveer 3/4 van het infuus begon ze natuurlijk met op staan. Met zijn tweeën probeerde we haar op de grond te houden, dat was niet makkelijk. Uiteindelijk trok ze het infuus los, gelukkig had ze het grootste deel al binnen en was het niet zo erg. Ze stond op! Uit zich zelf! Ik dacht, we hebben het gered! Ze liep direct naar de hooiruif en begon te eten alsof er niks aan de hand was geweest.

De volgende dag moest ik werken, voor het werk reed ik naar stal om te controleren hoe ze erbij stond. Ze was aan het eten en leek er goed uit te zien. Ik was nog geen uur op het werk toen ik gebeld werd dat het niet goed was. Ik besloot dat het zo niet anders kon, vandaag moest verandering brengen anders was het klaar. Ik reed naar stal en belde de dierenarts van de kliniek. Na een zwaar gesprek met de dierenarts hebben we besloten om haar in te laten slapen. Een heel moeilijk en verdrietig besluit, maar zo kon ze niet leven. Het was beter zo...

Stamboekopname.

Op 7 april vond de stamboekopname in Ebbs plaats. Ik had Finn goed voorbereid en we waren er klaar voor. Ik wist dat ze wat aan de kleine kant was, maar voor mij was ze hoe dan ook al goed genoeg! Ook van het Fohlenhof moest ik twee merries voorbrengen, dus had ik genoeg te doen!

Bij de stamboekopname moeten de 3 jarige merries voor de jury voorgesteld worden in stap en draf. Als je de ring in komt moet je als eerste je paard zijwaarts opstellen voor de jury. Net zoals bij de jaarlingen. Daarna komt de driehoek, deze moet eerst in stap gelopen worden en daarna in draf. Finn heeft een goede draf, we hadden dan ook goed geoefend om op de lange kant extra te kunnen knallen. Ik vond dat ze het erg goed deed en was tevreden, je krijgt dan direct je punten, tenzij je tot de hoogste behoord. Daar zaten wij niet bij, dat had ik ook niet verwacht, maar we kregen een 7,4. Ik was tevreden en nog altijd even blij met mijn paard!

De ander merries die ik voorbracht kregen een 7,6 en een 7,4, dus prima!

Fohlenhof Ebbs.

31 Mei 2019 was mijn laatste werkdag bij het Fohlenhof. Ik heb er twee jaar mogen werken met veel plezier. Enorm veel geleerd, vele paarden mogen inrijden en trainen, met veel hengsten mogen werken en nog altijd dankbaar voor de kans die ik hier gekregen heb. Toch was het ook behoorlijk vermoeiend, zeker nadat ik mijn rug brak was het niet meer zo makkelijk, het werd te veel. Na alles te hebben overwogen, goed te hebben nagedacht, nam ik de keuze om te stoppen. Enerzijds heel erg jammer maar anderzijds ook een rustgevend gevoel.

Vele paarden hebben een speciaal plekje in mijn hart gekregen. Zo was de hengst Maigold echt wel mijn vriendje, ik heb hem dan ook 2 jaar lang met enorm veel plezier gereden. Hij werd begin 2019 verkocht naar Nederland, waar ik hem zeker nog eens ga bezoeken!

Ook hadden we in 2019 weer jonge hengsten om te beleren, ik kreeg dit jaar 4 geweldige lieverds, mijn baby pony's waren Aron, Maserati, Nandino en Wendelin. Aron en Nandino werden niet gekeurd en daarna gecastreerd, ik reed beide door en Nandino werd daarna verkocht. Maserati bleef bij Fohlenhof en ook hem kon ik langer doorrijden. Ook deze vier hengsten zal ik mij altijd blijven herinneren, net als vele andere paarden!

Infinity.

Na de stamboekopname in april kreeg Finn nog even vrij. Ze was voor de eerste keer gedekt, door Sevruga. Dit zou haar laatste jaar op de alm zijn, voor dat het 'echte leven' zou gaan beginnen. En wat had ze het daar goed! We hadden fotoshoot op de alm, dat bleek nog niet zo eenvoudig met meerdere paarden, maar de resultaten zijn geweldig! Inmiddels hangt een van de foto's in mijn woonkamer, waar ik enorm blij mee ben!

Nadat ze van de alm terug kwam was het dan tijd om het inrijden weer op te gaan pakken. Ik had er al wel een zadel op gehad, had al gehangen en had er in de stal zelfs al heel even spontaan op gezeten. Alles zonder problemen, ze had nog nooit vervelend gedaan. Ik begon weer rustig op te bouwen. Eerst even longeren, rustig wat hangen en toen erop. Sturen was nog niet zo favoriet, maar een rondje stappen was te doen. Voor de eerste keer liet ik het erbij.

Ze pikte alles super snel op en na een tijdje konden we in de bak al wat stappen en draven en zelfs wat sturen.

Een paar weken later nam ik de gok en gingen we voor de eerste keer op buitenrit, en dan ook nog eens in het donker. Met allerlei reflectoren om haar heen gehangen gingen we samen met een stal genootje op pad. Galopperen lieten we nog achterwege, maar stap en draf was geen probleem. Ze deed het alsof ze nog nooit anders had gedaan!

Leonardiritt.

In november hadden we hier in Schwendau de Leonardiritt. Deze vind elke twee jaar plaats. Bijna iedereen hier uit de buurt rijd dan mee met zijn paard of pony. Wij reden met de hele club van stal mee. Issy en ik reden dit jaar voor het eerst mee. Nu is Issy niet altijd de makkelijkste, maar ze gedroeg zich voorbeeldig!

Dan wil ik nog heel graag deze blog even afsluiten met een heerlijk filmpje waarin Issy en ik genieten van de vele sneeuw. Dit filmpje heb ik in januari 2019 gemaakt. Hopelijk krijgen we dit jaar ook weer zo veel sneeuw!

Liefs, Fabiënne