2018, Een jaar waarin Issy weer een hengstveulen kreeg, Finn langzaam aan het werk moest, ik een veulen kocht en helaas ook mijn rug brak... Dat laatste heeft mij toch enigszins veranderd. Het maakte me ervan bewust dat het leven snel anders kan zijn en het ook heel anders voor mij had kunnen aflopen, maar ik had enorm veel geluk!

Avanti.

22 Februari, aan het einde van de middag, rond een uur of 5, werd het derde veulentje van Issy geboren. Een hengstje. Na mijn werk, reed ik direct naar stal om hem te bewonderen. Toen ik aankwam, stond hij nog wat wankel op de benen en was hij nog nat. Hij had al gedronken en was behoorlijk vlot. Ik had een paar namen in mijn hoofd, maar toen ik eenmaal in de box stond, paste geen van deze namen. Na een tijdje naar hem gekeken te hebben, kwam de naam Avanti in mij op, dit paste perfect bij hem.

In september werd hij voorgesteld aan de jury, maar werd niet geselecteerd als hengst kandidaat . Hij kwam te koop te staan. Het duurde erg lang voordat ik iemand vond die hem graag wilde kopen.

1 December verhuisde hij naar zijn nieuwe thuis. Ik verkocht hem aan, hoe toevallig ook, een Nederlands meisje wonend in Oostenrijk. Nog steeds krijg ik soms eens een foto toegestuurd en hoe leuk is het, om te weten dat het goed met hem gaat!

De val.

In de zomer stond Finn weer op de alm, reed ik bij het Fohlenhof elke vrijdag weer mee met de Show en begon in augustus de 30 dagen test voor de jonge hengsten. Ik kreeg er dit keer twee onder mijn hoede, Navur en Nobianco.

Beide super fijne paarden om mee te werken, zelf beleerd en nooit een misstap gehad. Maar het blijven natuurlijk jonge paarden en er kan altijd wat gebeuren, zo bleek ook deze keer...

Een paar dagen voor dat het examen zou plaats vinden ging het mis. Op een donderdag reed ik in de arena. Kort na het opstappen, begon de jonge hengst te bokken. Waarom weet ik tot op de dag van vandaag niet. De bok op zich was geen probleem, helaas doordat mijn gewicht door het bokken op één kant kwam te hangen, brak mijn stijgbeugelriem. Hier was geen houden aan, het paard sprong van mij weg en ik viel achterover op mijn stuitje/onderrug. Door de schrik kreeg ik even geen lucht, stond op en hield mij vast aan het hek.

Het jaar er voor was ik ook eens van een paard gevallen en had daarbij mijn stuitje gekneusd, dat deed veel meer pijn dan dat ik nu bij deze val voelde en dus dacht ik, het valt wel mee. Ik liep naar de uitgang en wilde even op het bankje gaan zitten. Zitten was echter geen optie... Ik legde mijn handen onder mijn kont en zo kon ik een soort van hangen. De pijn werd langzaam erger, collega's vroegen of ze de ambulance moesten bellen maar ik zei dat het zo wel zou gaan. Ik liep, zo goed als dat dat ging, naar de stallen waar ik wat dronk. Langzaam ging het toch niet zo goed en leek het toch wel verstandig om naar de huisarts te gaan.

Samen met een collega reed ik naar de huisarts. De pijn werd heviger en ik kreeg een infuus met pijnstillers. Omdat het er toch niet zo goed uitzag, werd daar de ambulance gebeld en werd ik naar het ziekenhuis gebracht. In het ziekenhuis werd ik van top tot teen onderzocht, foto's van mijn bekken en wervelkolom, echo van mijn buik, bloed onderzoek en urine onderzoek, dit omdat een val van een paard gerekend wordt tot val van grote hoogte. Na een behoorlijke lange tijd wachten kon ik weer naar de dokter. Hij liet mij de foto's zien en vertelde mij dat er geen breuk te zien was en het dus een zware kneuzing was van mijn wervelkolom. Met rust zou dit weer goed komen. Ik mocht gaan. Ik kon op dat moment nog amper bewegen omdat alles pijn deed. Met pijn en moeite ben ik naar buiten gelopen en heb mijn collega gebeld om te vragen of ze mij op kon halen. Ik ben daarna zelf nog met de auto naar huis gereden en ben in bed gaan liggen.

De volgende dag was de veulenkeuring. Ik kon zelf amper lopen en dus bracht iemand anders mijn veulen voor. 's Middags besloot ik naar de huisarts te gaan, om een ziekmelding te gaan halen, aangezien werken er voor het weekend niet in zat. In mijn hoofd was het op dat moment nog mogelijk om die maandag gewoon de test te rijden met de hengsten.

Bij de huisarts viel dit allemaal in duigen. Ik vroeg om een ziekmelding, deze kreeg ik niet direct omdat ik geen schriftelijke diagnose had. Het ziekenhuis werd gebeld en de diagnose werd gestuurd. De huisarts vroeg mij even mee te komen en vertelde mij dat er iets niet klopte. Op de diagnose stond een heel ander verhaal dan dat ik vertelde, namelijk dat ik 3 wervels had gebroken en verschoven....

Op dringend verzoek ging ik direct naar de sportkliniek in Mayrhofen. Hier werden nieuwe foto's gemaakt en een CT scan. Al snel werd duidelijk dat het daadwerkelijk gebroken was en de wervels voor een paar procent verschoven. Eigenlijk had ik een week in het ziekenhuis moeten blijven. Omdat ik nu al thuis was, hoefde ik niet weer terug, maar ik moest in bed blijven. Dit was wel even heftig, geen familie om mij heen, ik woon alleen en dus was het niet zo makkelijk. Gelukkig een hele lieve buurvrouw die klaar stond om te helpen. Het had allemaal heel anders kunnen lopen, het had veel erger kunnen zijn, maar het is goed afgelopen. Ook al heb ik nog altijd wel pijn, de ene keer meer dan de andere keer, dit zal ook nooit meer helemaal weg gaan, maar ik ben blij dat ik alles nog kan.

Op 3 december, kon ik na 3 maanden, eindelijk weer op het paard stappen! Enorm gelukkig en dankbaar dat ik mijn grootste passie nog kan uitvoeren!

Rainbow en Daisy.

Gelukkig gebeurde er ook nog wat leuks dat jaar. Ik kocht een veulen, Rainbow. Een manege uit Duitsland kocht een jaargenootje, Daisy. Samen zouden ze naar het Zillertal komen, ik zou dan ook voor Daisy zorgen. Rainbow zou bij mij opgroeien en zou ik haar daarna door gaan verkopen als rijpaard. De twee waren beste vriendinnetjes en enorm makkelijk in de omgang. Ik ging heerlijk met ze wandelen, kon met ze tutten en gewoon van ze genieten.

Infinity.

Aan het einde van het jaar werd het langzaam tijd voor Finn om aan het werk te gaan. Volgend jaar zou ze al 3 jaar worden en was de stamboekopname. Ze moest dus goed in vorm zijn. Ik longeerde haar veel. Echt met inrijden was ik nog niet bezig, wel eens een zadeltje er op en bezig zijn met het zadelmak maken, maar ik vind een goede voorbereiding alles en dus nam ik ruim de tijd! Ze was enorm leergierig en pikte alles super goed op. Longeren zelf kende ze al. Maar een hoofdstel en singel waren nieuw. De singel was geen probleem, het bitje was even wennen en ook de touwtjes moesten even uitgeprobeerd worden. Ze snapte snel wat er van haar gevraagd werd en deed dit super! Vanaf hier kon ik het verder gaan uitbouwen, maar dit zou ik het jaar erop pas gaan doen!

Al met al een jaar waarin veel gebeurde, maar ik zeker dankbaar ben voor het feit dat ik nog steeds dat kan doen wat ik het liefste doe, met mijn paarden bezig zijn!

Liefs, Fabiënne